Wzdłuż wybrzeża na rowerze

  

Wzdłuż wybrzeża na rowerze szlakiem R - 10

Wzdłuż wybrzeża na rowerze

• Dzień pierwszy: Gdynia-Jurata
• Dzień drugi: Jurata - Hel - Jurata
• Dzień trzeci: Jurata - Białogóra
• Dzień czwarty:Białogóra-Rowy

Trasę R- 10 wzdłuż polskiego wybrzeża koniecznie chciałam przejechać. Każdego roku obserwuję coraz więcej rowerzystów przemierzających z sakwami ten szlak, kiedy więc miałam wolny tydzień w czerwcu (wyjątkowo), a prognoza pogody była pomyślna, decyzja zapadła. Czerwiec wydaje się idealnym terminem do zmagania się z trudami trasy rowerowej wzdłuż polskiego wybrzeża:

- brak wakacyjnych tłumów

- łatwość zdobycia kwatery

- długi dzień (co okazało się bardzo potrzebne)

Realizacja oczywiście nie była bezbłędna, minusy:

- z powodu prognozy pogody wybraliśmy kierunek wschód – zachód (oczywiście prognozy się nie sprawdziły a wiatr wiał w twarz)

- szlak R- 10 jest modernizowany co utrudniło przejazd przez niektóre odcinki
Przejechaliśmy trasę Gdynia-Hel-Kołobrzeg, mogliśmy porównać polski odcinek R-10 ze szlakami rowerowymi Rugii, gdzie spędziliśmy kilka dni na przełomie maja i czerwca. W sierpniu zdobyliśmy szersze pole do porównań bo odwiedziliśmy Bornholm, królestwo rowerowe.

Dzień pierwszy -12 czerwca 2018r.

Gdynia – Jurata –55,5 km

Sprawnie załadowaliśmy bagaże do pociągu Kołobrzeg – Gdynia, podróż szybka i przyjemna w sezonie pewnie jest trudniej zdobyć miejsca dla przewozu rowerów. Z Gdyni ruszyliśmy wspomagając się GPS i pozostawionym przez kogoś śladem ale i tak dwukrotnie musieliśmy pytać lokalnych rowerzystów o drogę (te zarośnięte chaszcze między działkami to szlak r 10? Tak, tylko uważajcie na samochody bo ludzie skracają sobie drogę z pracy). Mimo podobnych przygód wjechaliśmy wreszcie na wyraźną ścieżkę, która ciągnęła się wzdłuż pól i siedlisk ptaków. 

 

Pomnik Ofiar Grudnia 1970 roku

Między Gdynią a Puckiem

Łąki w okolicach Redy

Osłonino - punkt widokowy

Osłonino - klif

Osłonino - aleja lipowa

Polami i drogami raczej kiepskiej jakości dotarliśmy wreszcie do Pucka, gdie w tawernie Strand położonej nad zatoką zjedliśmy bardzo dobry obiad.

Pomnik XVII- wiecznych obrońców Pucka

Pomnik zaślubin Polski z morzem w 1920 roku (gen. Haller)

A przed nami kolejne kilometry ścieżki rowerowej, trasą położonąnad zatoką, którą znaliśmy już z krótkiego jesiennego wypadu. Byłoby jeszcze piękniej gdyby nie to, że ochłodziło się, niebo pokrywaly gęste chmury a do Juraty dotarliśmy juz o zmierzchu.

kitserferzy na wodach zatoki

trasa rowerowa na Półwyspie Helskim

Dzień drugi: Jurata- Hel - Jurata

Półwysep Helski na rowerze

Drugiego dnia wycieczki zaplanowaliśmy rajd po Półwyspie Helskim. Ruszyliśmy z Juraty w kierunku Helu, ścieżką rowerową, która wiła się pośród drzew. Początkowo jazda była bardzo prosta  a zakręty ścieżki przypominały nam drogę do Złotego Potoku na Jurze krakowsko-częstochowskiej.  Szybko okazało się, że ścieżka wymaga naprawy: piach, korzenie drzew a co gorsza kawałki kruszącego się betonu utrudniają jazdę wśród pagórków. 

molo w Juracie (niedługo z pomostu będzie widać apartamenty zamiast lasu)

trasa rowerowa Jurata - Hel

Punktem obowiązkowym dzisiejszego dnia było zwiedzenie Muzeum Obrony Wybrzeża. Ekspozycje mieszczą się po dwóch stronach szosy: wieża kierowania ogniem, z której możemy podziwiać widok na Półwysep Helski i stanowisko "Bruno" z odrestaurowanymi pomieszczeniami dla załogi. Wystawy tematyczne, film dokumentalny, a wreszcie liczne eksponaty militarne sprawiają, że wystawa jest ciekawa dla małych i dużych miłośników militariów. 

Kiedy już zgłębiłam zasady działania stanowiska Bruno, ruszyliśmy do Helu. Na promenadzie, przy porcie już były tłumy turystów ale na klimatycznych uliczkach Helu jeszcze był spokój.

Hel

Wbiegliśmy na pierwszą podczas naszej wyprawy latarnię morską, uciekając przed gromadą młodzieży szkolnej.

Odkryliśmy Bol na Helu (drewniana promenada stanowi świetną ścieżkę widokową - przejechaliśmy nią z zachwytem kilka razy, podziwiając chmury gromadzące się nad wodą)

Podziwialiśmy gęste lasy sosnowe z ukrytymi w nich bunkrami i białymi plażami

Wreszcie ruszyliśmy do Juraty tym razem spotykając wielu rowerzystów. Ulewny deszcz spotkał nas podczas wizyty w Jastarni, której klimatyczne uliczki chcieliśmy odwiedzić.

Jurata - szlak wzdłuż zatoki

Jastarnia

plaża w Juracie

Dzień trzeci. Jurata - Białogóra - 67 km

Od modnego wczasowiska do urokliwej wioski nad Bałtykiem

Z rana wypogodziło się i mogliśmy podziwiać uroki ścieżki rowerowej Półwyspu Helskiego.

Jastarnia - port

W miarę upływu czasu rowerzystów i przechodniów przybywało, wyobrażam sobie jakie jest tłok podczas pełni sezonu. Niestety wkrótce opuściliśmy Półwysep Helski i wpadliśmy w gwarne i tłoczne Władysławowo. Kontrast był tak duży, że ogłuszeni uciekaliśmy jak najszybciej. I wpadliśmy na drogę a raczej na brukowany koszmar z wąskim poboczem, pełen samochodów. Byliśmy pewni, że po prostu zgubiliśmy szlak R- 10 i próbowaliśmy odbić w stronę morza ale nic to nie dało - napotykaliśmy schody.

Próbowaliśmy w stronę pól, goniąc za jakimś przemykającym rowerzystą i trafiliśmy na pola i lasy

Zmęczeni niepotrzebnym kręceniem się w kółko dotarliśmy do latarni, która w tych godzinach akurat była zamknięta. Podobnie muzeum, które znajduje się w tym najdalej na północ wysuniętym kawałku Polski. Czy tak naprawdę wygląda szlak R-10 między Władysławowem a Jastrzębią Górą? Oczywiście powinniśmy jechać brukiem ale brak oznaczeń i fatalna nawierzchnia wprowadziły nas w błąd.

Latarnia morska Rozewie

Przejechaliśmy gwarną Karwię i Dębki, zwiedziliśmy drewniany kościół wybudowany w 1935 roku m.in. przez kaszubskiego rzeźbiarza. I trafiliśmy na fragment szlaku, który potrafi zauroczyć każdego:  ujście rzeki Piaśnicy, lasy sosnowe, które przecinała droga do Białogóry. I tak staliśmy się fanami małej Białogóry. Białogóra choć znana już od XV wieku, pozostała nadal niewielką miejscowością, rozwój letniska hamowała baza wojskowa, która odcięła mieszkańców od morza. Otoczona jest przez lasy bażynowe (rezerwat przyrody), wydmy pokryte lasami, puste leśne drogi, a ponadto posiada wspaniałe białe, szerokie plaże. Nie wiem jak lipcu ale w czerwcu było tu cicho i spokojnie.

drewniany kościół w Dębkach

ujście rzeki Piaśnicy w Dębkach

ścieżka przyrodnicza w okolicach Białogóry

droga na plażę -Białogóra

plaza w Białogórze

 

Dzień czwarty. Białogóra - Rowy - 100 km

Czyli podróżowanie przez piaski i błota w towarzystwie komarów po szlaku R-10

Na szczęście nocowaliśmy w Białogórze, która nas zauroczyła i stała się odkryciem wyprawy. Gdy próbowaliśmy  dostać się do Łeby rankiem i tak zabłądziliśmy (nie ma jak to ślady, które może zostawił lubiący jazdę po piachu lokalny rowerzysta). W ogóle cały zaplanowany odcinek to było niezłe wyzwanie. Nic dziwnego, przecież to były okolice Kluk, Słowiński Park Narodowy. Nawet wspominałam mężowi o wątpliwościach ale dałam się zwieść zapewnieniom i google maps: mieliśmy przejechać 77 km. Wyszło jak wyszło: 100 km po piachu i błocie w towarzystwie komarów i gzów.

Ścieżka prowadząca  z Białogóry, poprowadzona w sosnowym lesie była bardzo malownicza, jednak brak oznaczeń sprawił, że zgubiliśmy się w jej meandrach i wspomagani śladem jechaliśmy raz utwardzoną drogą raz piaszczystym duktem. W ten sposób dotarliśmy do zagubionych w lesie miejscowości wypoczynkowych: Lubiatowo, Kopalino, Sasino,  do pustej plaży a wreszcie do latarni morskiej Stilo.

plaża w okolicach Lubiatowa

Do latarni prowadzi zapiaszczona droga pod górę, w połowie której porzuciliśmy rowery i kontynuowaliśmy wspinaczkę. Latarnia jest jedną z dwóch nad polskim morzem całkowicie metalowych konstrukcji, wewnątrz zorganizowano muzeum i wystawę malarską - dzięki czemu można złapać chwilę oddechu. Z góry roztacza się widok na ruchome wydmy, morze i lasy.

Latarnia morska Stilo

ruchome wydmy - widok z latarni

Ruszyliśmy w stronę Łeby leśną drogą wzdłuż ruchomych wydm.

ruchome wydmy

Niestety następnie szlak biegł ruchliwą szosą w kierunku Łeby i postanowiliśmy uciec od samochodów i skręcić w boczną, leśną drogę. Nie była to dobra decyzja, susza, drogi rozjechane przez ciężki sprzęt spowodowały, że powoli przedzieraliśmy się  w kierunku Łeby w towarzystwie atakujących nas gzów.

piaszczyste drogi w okolicach Łeby

W gwarnej i zatłoczonej Łebie nie mieliśmy wiele czasu na obiad bo przecież przed nami był najtrudniejszy kawałek trasy: Słowiński Park Narodowy. Oczywiście kłopoty zaczęły się już po wyjeździe z Łeby, żadnych oznaczeń szlaku nie znaleźliśmy, jechaliśmy trochę na wyczucie, trochę śladem i  w ten sposób zaczęliśmy okrążać jezioro Łebsko.

podmokłe drogi za Łebą

Droga był kiepska, należało jednak wybrać szosę ale lepsza się nie stała gdy trafiliśmy na szlak rowerowy ale do końca nie wiem czy R 10. W każdym razie spotkaliśmy dwójkę turystów rowerowych z Łeby, zachwyconych bezdrożami Słowińskiego Parku i oglądających tzw. Wielkie Bagno. My byliśmy mniej zachwyceni pewnie dlatego, że kolejne kilometry właściwie pchaliśmy rowery a komary i gzy  przypuszczały na nas zmasowany atak.

Słowiński Park Narodowy - ścieżka widokowa nad wielkim bagnem

Wielkie bagno

Kiedy szczęśliwie wydostaliśmy się z okolic wielkiego bagna, wybraliśmy objazd bagien dzielących nas od Kluk. Przemieszczaliśmy się ale niespecjalnie szybko bo drogi były pełne dziur. No nie zawsze były wyrwy w drodze często jechaliśmy po bruku. I tak przez Gać, Izbicę i Główczyce dotarliśmy do bagien pod Klukami.

pomosty przed Klukami

skansen w Klukach

domy ryglowe w Klukach

Na drogowskazach od strony Kluk były informacje a tym, że szlak przez mokradła jest nieprzejezdny. Zbudowano długie podjazdy, które ułatwiały dojazd do wioski co nie znaczy, że było zupełnie łatwo: z powodu różnicy poziomów rowery trzeba było wprowadzać na każdy pomost. Przemknęliśmy przez Kluki, było już późno i skansen był zamknięty. Nie myśleliśmy już nawet o dotarciu pod kolejną latarnię morską  Czołpino tylko goniliśmy do Rowów, gdzie zaplanowaliśmy nocleg. Tym razem mimo, że trasa przebiegała przez lasy, wzdłuż jeziora Dołgie Duże i Małe, droga była dobra i gdyby nie późna pora i zaciekle atakujące nas komary spędzilibyśmy tam więcej czasu.

jezioro Dołgie Duże

jezioro Dołgie Duże przed Rowami

Do Rowów dotarliśmy zmęczeni, pogryzieni i brudni dopiero po godzinie 21 (zaleta podróżowania w czerwcu - nie musieliśmy przedzierać się przez lasy po zmroku).

Dzień piąty. Rowy - Dąbki - 88 km

Dzień zapowiadał się wspaniały, mimo upałów, bo najgorszy kawałek szlaku był już za nami. Nie znaczy to, że było całkiem łatwo. Fatalne oznaczenie szlaku utrudnia jazdę, w dodatku musieliśmy nadłożyć drogi w związku z modernizacją szlaku r-10 na odcinku Wicie -  Darłówko (zgodnie z zaleceniem umieszczonym na stronie Rowerem przez Pomorze Zachodnie). Za dwa-trzy lata cała trasa r-10 w województwie zachodniopomorskim i pomorskim ma zostać zmodernizowana, na razie postęp prac widać jedynie na Pomorzu Zachodnim. Póki jednak szlak nie zostanie przebudowany, znaki r-10 mnożą się na każdym drzewie lub całkowicie są niewidzialne, więc jak zwykle błądziliśmy po lasach i polach. Z Rowów wyjechaliśmy wąską ścieżką wzdłuż wybrzeża, odkryliśmy kolejne niezatłoczone wioseczki na wybrzeżu: Poddąbie i Orzechowo. Przejechaliśmy pięknym kawałkiem szlaku przed Darłówkiem by w samej miejscowości natknąć się na budynek zasługujący na miano makabryły: blok zapewne pełen apartamentów wysunięty przed latarnię morską (jak można pozwolić na taką budowlę?).

leśna droga za Rowami

leśna kapliczka w Dębinie

nieliczne oznaczenia na trasie r-10 (prawdopodobnie fragment szlaku zwiniętych torów)

kładka obrotowa w Ustce

objazd jeziora Wicko

droga do Darłówka

latarnia morska w Darłówku w cieniu apartamentowców